بوستانی خوش آب و هوایم آرزوست پروانه ای باشم درآن، سرشار از شور کودکی از گُلی برخیزم به شوق؛ و با بشقابی از نبات بنشینم بر دلی و هم رنگ و هم پایِ آب؛ بیگانه باشم با بخل و ریا و سنگدلی. گمگشته بودن در کوچه های پرنیانم آرزوست سربه راه، و پیدا در آغوشِ آسمان، و مشقِ آزادگی، برای کفتران و در رهگذار حاصل دیدار من، نباشد جز سلام و عشق و بخشندگی. آرزویم هست در لباسِ زندگی، نور را جلوه باشم، رنگ رنگ لبخند را نشانی بی نشان و نگاهم دلخوشی باشد؛ برایِ تَرَک‌هایِ شاخه